schrijfcursus

*DE KLEINE PRINS ALS INSPIRATIEBRON 1

De Kleine Prins van Antoine de Saint Exupery

Levenslessen met de De Kleine Prins als inspiratiebron. Verderop vind je de mogelijkheid om hier ook eens mee aan het werk te gaan. Ik heb dit oude boekje weer eens helemaal uitgespit. Alleen de illustraties zijn al zo lief. Inmiddels is deze oude liefde uitgewerkt naar een online schrijfcursus. Als basis gebruik ik hier 5 levenslessen voor. Er zijn er nog veel meer. Maar dat is voor het vervolg. Als u zin heeft om weer eens lekker reflectief te schrijven, kunt u zich aanmelden. De eerste is een proefles die je gratis mag aanvragen.  Na 5 lessen vormen ze een mooi persoonlijk bundeltje met verhalen en/of gedichten en -zo u wilt- illustraties.

EEN KLEINE PRINS

Op 6 april 1943 werd het boek De Kleine Prins  van Franse schrijver en vliegenier Antoine de Saint-Exupéry voor het eerst uitgegeven. Hij schreef het en illustreerde het verhaal. Het boek gaat over een piloot die met zijn vliegtuig motorpech krijgt in de Sahara. Daar ontmoet hij een kleine jongen, een kleine prins. In de dagen die volgen vertelt de prins stukje bij beetje. Hij verhaalt over zijn thuisplaneet en zijn reizen naar andere werelden in de ruimte.

Je ziet wel vaker dat kinderboeken wijsheden bevatten die je pas op latere leeftijd echt op waarde kunt schatten. Daardoor is het ook hier weer bijzonder hoe dit boekje al meer dan 70 jaar zowel kinderen als volwassenen kan boeien. De komende periode zet ik vijf levenslessen van deze kleine prins en zijn inspirerende kijk op het leven op een rijtje:

NR I: ZOEK HET KIND EN BIJBEHORENDE CREATIVITEIT IN JEZELF WEER OP

Dat kinderen verhalen vertellen met hun tekeningen is voor mij als coach niet onbekend. In nummer 1  van Levenslessen met de Kleine Prins als inspiratiebron opent de verteller van het boek met een verhaaltje over een tekening die hij als kind maakte van een slang die een olifant opeet. Alle volwassenen die naar de tekening keken, zeiden: ‘dat is geen slang, dat is een tekening van een hoed.’ Vanaf toen tekende hij nooit meer (commentaar: ‘killing’ voor ontwikkeling en creativiteit). Dan ontmoet de hoofdpersoon de Kleine Prins die meteen ziet wat hij vroeger tekende: een slang die een olifant verorbert!

Maar het gebeurt al snel en onbewust dat je je laat beïnvloeden door de beperkte visie van anderen, en soms ook die van jezelf. Toch is dat jammer. Feiten en praktische ideeën zijn nu eenmaal makkelijker te verwerken dan de zaken die onder het oppervlak liggen, die creativiteit vergen. Als je moeite doet. En je weet ze terug te vinden, maakt dat je blij. Dat komt je mentale welzijn ook weer ten goede. Kleine schatten die je ontdekt voor jezelf in een hectische en surrealistische periode van ons bestaan. Fantasie en creativiteit zijn goed voor je gezondheid. Doe er wat mee!!!!

Wil je gratis een bijpassende schrijfopdracht om hier eens mee aan het werk te gaan. Stuur me dan een mailtje met in de opdrachtregel: opdracht 1 Hervind je creativiteit … 

witte bloemen ten afscheid

*IN MEMORIAM: WOMAN

 

 

WOMAN – De vrouw als eeuwige levensbron

Het is al weer even geleden dat ik een stukje schreef, waar ik zelf wat emotioneel bij ben. Gisterenmiddag zat ik in een voor mij onbekend kerkje in Deventer bij het afscheid en de herdenkingsdienst van een lieve vrouw die ik maar een paar jaar heb gekend. Ik was daar echt een vreemde eend in de bijt. Wel herkende ik de door haar veel besproken twee zonen en kleinkindjes op de eerste bankjes tegenover de witte kist. Alleen de man met wie ze de laatste vier jaar nog een liefdevolle tijd heeft mogen doormaken, had ik een paar keer ontmoet. Hij herkende mij direct en knikte me vriendelijk toe.

Het was de lotgenotengroep voor kankerpatiënten, waarin zij en ik zo’n zes jaar geleden 3 maanden lang en 2 keer in de week lief en leed deelden. Een minimaatschappijtje waaraan slechts 1 man deelnam. Ik moest onmiddellijk terugdenken aan deze tijd, toen WOMAN van James Brown bij haar herdenkingsdienst werd gedraaid; De vrouw als eeuwige levensbron. De overige leden waren dus 7 dames in de ‘Herstel en Balans groep’. De stichting werd ook bestierd door een vrouw.

Je zou denken dat dit tot een zachtere en prettige omgang met de cliënten zou leiden. Niets was minder waar. De dame in kwestie had weinig meekijkers in de zin van directie of bestuur en ging haar eigen koers. Ook beloofde ze meer dan ze kon waarmaken. Komt dat bekend voor? Deze hulpgroep zou door iedere ziektekostenverzekeraar vergoed worden, was er direct aangegeven. En als daar onduidelijkheid over was, dan zou zij er wel even achter aan gaan. Nou nou, we hoorden de verzekeraars al bibberen.

Ook de vrouw van wie ik gisteren toch afscheid heb moeten nemen na de 5e keer een heftig ziekbed en na ontelbare behandelingen, kon een glimlach niet onderdrukken. Ik noem haar G. Het was een lieve, zachte, charmante verschijning met bruin, gekruld haar en de blauwe ogen van Elizabeth Taylor. Ze was erg ziek geweest en had als klap op de vuurpijl ook nog haar man verloren, wiens hart het begaf tijdens haar ziektebed.

Dus toen zij met de vraag kwam of mevrouw de directrice wilde bemiddelen, omdat een Sallands verzekeringsmaatschappijtje De Herstel en Balansgroep toch niet als een belangrijk onderdeel van het herstelproces zag, zou de Iron Lady  een telefoontje plegen. G. bleef vriendelijk glimlachen, deed overal aan mee, maar maakte zich toch wat zorgen. Twee weken later was er nog steeds geen vooruitgang in het conflict met de verzekeraar en werden 900 euris gewoon van G’s rekening afgeschreven. Dit terwijl ze door heel veel ook financiële pech er niet te best voor stond. De directrice bleef vage verhaaltjes ophangen en deed eigenlijk helemaal niets om de situatie te verbeteren. G. moest zelf maar een beroep doen op de zogenaamde ‘coulance regeling’.

Als gevolg van deze vaatdoekhouding was ik ‘super pissed’ en sprak tijdens een  groepsbijeenkomst de directrice hierop aan. Zij had ons immers verzekerd dat deze hele ‘poppenkast’ financieel gedekt was. Oei! Ze liep rood aan. Dit was niet de plek of het moment om zoiets aan te kaarten, vond zij. Kort daarna nam ze me als een kleuter apart. In duidelijke bewoordingen zei ze, dat ik me er niet mee moest bemoeien. Haar excuus: dit was een hele goede leerschool in zelfstandigheid voor G. Die moest ook maar eens leren voor zichzelf op te komen. Duidelijk was, dat zij de juiste managementworkshops had gevolgd. Maar haar weinig vrouwelijke gesprekstechniek liet flink te wensen over. Ik zal hier niet verder op in gaan, maar ik werd witheet. Hoezo hulp, hoezo Herstel en Balans? Maar dit terzijde.

In reactie op dit soort voorvallen werd G. toch strijdbaarder en zochten wij elkaar steeds meer op. G. bleef altijd haar charmante zelf en hield niet van ruzie. We konden ook wel gniffelen om de stommiteiten en grillen van de directrice. Het sporten en de begeleiding van fysiotherapeuten was ronduit nuttig en prettig. Maar soms was het programma zodanig opgesteld dat je je afvroeg waarom je daar was. Een workshop kleurenkennis in het kleden werd door een aantal van de groepsleden als heel waardevol gezien. Ook G. zag ik zichtbaar genieten en de ene na de andere zacht sjaal combineren met diverse zachte stoffen. Ik observeerde. Een voorlichting door een pruikenwinkel was mijn inziens in dit stadium van het herstelproces een flater. Daarentegen genoten alle leden van een middag creatief schilderen. De commerciële voorlichting van een begrafenisondernemer was ronduit ongepast.

Er zijn nog twee reünies geweest na de afsluiting van de groep en daarna was dat afgelopen. Nog geen half jaar hierna, toonden zich al weer vage plekjes op scans van G.. Ze wist dat het terug zou komen. Ook na de afsluiting zijn we elkaar 1 a 2 keer in het jaar blijven zien. Dan zag ze er vaak schattig uit met rode schoentjes en een rood jasje en straalde haar ogen. We genoten dan van een terrasje en een lichte lunch. Ze wilde zoveel mogelijk uit het leven halen. Maar voor G. was het vorige week (6 jaar later) ook een keer genoeg met de ontmenselijking door zakjes en pijpjes die in en uit haar lichaam liepen. De morfinepomp hielp niet genoeg meer, de pijn en het lijden werden haar te veel en ook de artsen konden niets meer voor haar doen.

Ik sprak hem nog even kort na de herdenkingsdienst, haar nieuwe liefde, een geduldige man die G. tot het einde heeft begeleid en bemind. ,,Fijn en bedankt dat je gekomen bent. Dat waardeert ze, ik weet het. Ja het is gewoon vreselijk kut! Ze was zo mooi Lis! Tot het einde toe. Een mooi mens op alle fronten. Ik moet verder, maar weet nog niet hoe…”

,,Het ga je goed.”

De moraal van dit verhaal? Iedereen kan met zo’n situatie te maken krijgen. Maar onder meer van deze super positieve vrouw met wie ik niet eens zo heel veel, maar wel intensief contact had, leerde ik dat je je beste leven moet  leiden. Dat gezondheid een enorm groot goed is. En dat zorg en aandacht voor elkaar veel betekent. Dat mensen geen ruzie moeten maken en niet jaloers op elkaar moeten zijn. En dat je ook voor jezelf moet zorgen. Daarom vond G. ook dat er mooi blijven uitzien, uitstraling en kracht geeft als je ziek bent. Rust zacht, lieve G. Als geen ander verdient jij het predicaat WOMAN.

 

gjoede voornemens o.a. olieverfportret dochter

* GOEDE VOORNEMENS AANZET TOT VERANDERING

GOEDE VOORNEMENS AANZET TOT VERANDERING

We hebben ze allemaal: goede voornemens. Of dat nu ambitieuze plannen, of al dan niet realistische doelen zijn. Het maakt niet zo veel uit. De wil om te veranderen is belangrijk! Verandering is goed voor een mens. Hersenen willen blijven leren. Anders maken ze geen nieuwe verbindingen meer en dan stomp je af.

Maar wat komt er terecht van al die goede voornemens? En is elke verandering een goede? Ik hou het even bij mezelf. Halverwege 2017 begon er bij mij het een en ander te borrelen. Ik kwam uit een nare periode die mij behoorlijk passief had gemaakt. Op een dag begon ik weer met schrijven in een A5 notitieboekje. dagboek, schrijvenAllereerst schreef ik geregeld op wat me dwars zat. Althans ik dacht dat ik dat opschreef. Maar alleen klagen op papier is niet bevredigend. Ik probeerde te ontdekken of er een rode draad in de mineur van mijn tekstjes te ontdekken was.

Het voornemen van 2018

Veel meer creatief bezig gaan, was mijn voornemen van 2018. Dat zou zich dan uiten in meer tekenen, schilderen en schrijven. Ja en dan mis je de focus, want ik ben geen ‘multitasker’. Bovendien is dat ook nergens voor nodig. Je kunt die activiteiten ook in wisselende periodes doen. Terugkijkend had ik ook dit voornemen weer veel te breed omschreven.

Zoals gezegd, realiseerde ik me dat het schrijfboekje allerlei zielenroerselen mocht bevatten, maar die moesten wel concreter worden. Mijn teksten moesten reflectief zijn, maar ook tot verhaal-ideeën aanzetten. Kortom, het schrijven diende meerdere doelen. Na een half jaar begon ik anders te schrijven. Over kleine dingen die me op een dag waren opgevallen, of de weerslag van een aardig gesprek. Dat motiveerde me. Dus bedacht ik me al snel: waarvan wordt een mens wel blij?

Toen ik me dat begon af te vragen, leek de grauwsluier over mijn leven langzaam op te lossen. De wereld zag er gewoon anders uit. Het bos waar ik met de hond loop, werd groener, de lucht werd blauwer, de mensen vriendelijker, de mogelijkheden lagen open en ik kreeg wat meer lef. Ik begon weer te schrijven en startte schrijfworkshops in 2018 bij de Kunstkring waar ik lid van ben.

Publiceren

Daarnaast leefde de wens zelf weer eens te publiceren. Dat is (tot nu toe nog steeds) een wens. Wel zijn er meerdere verhalen of columns van mijn hand gepresenteerd tijdens het maandelijkse schrijfcafé van de Kunstkring. Deelnemen aan een kunstzinnige club stimuleerde. Ook al vind je je werk nog niet publicabel, er blijft zo toch een maandelijkse stok achter de deur om te blijven schrijven. Ondertussen startte ik in 2018 ook met een online cursus bij een schrijfmentor (een auteur die al meerdere boeken heeft gepubliceerd). Zo’n langdurige cursus vergt echter meer discipline dan ik kan opbrengen. Voor een redelijk intuïtieve schrijver werpt een wat technische en rigide cursus ook drempels op. Ik heb nog tot februari. We gaan het zien.

olieverf, schilderij, kijken, blij

olieverf schilderij katje 30 x 30 verkocht 2018

De Kunstkring stimuleerde mij ook wel om weer te tekenen en te schilderen. Maar dan thuis. Want ik ben dan weer niet zo’n groepsmens, tenzij er een professional voor de groep staat en les geeft. Net als schrijven, beoefen ik schilderen en tekenen in alle rust. Daardoor kom ik in een flow. Het was ook begin 2018 dat ik allerlei wilde plannen (voornemens) had. In 2018 deed ik weer voorzichtige pogingen. Ik zou een serie schilderijen produceren en dan het liefst in olieverf. Ik zou mijn pastelwerk verder gaan uitwerken en veel oefenen enzovoorts. Niet helemaal gelukt. Niet genoeg althans. Maar wel een enkel schilderij en een of twee pastelwerken. Het stimuleerde me wel weer om in 2018 te starten met olieverf schilderen bij gerenommeerd kunstschilder Kees Blom in Apeldoorn. Bij hem ga ik me vanaf januari 2019 verder ontwikkelen.

Voornemens voor 2019

olieverf, portret, dochter

Dochter Claire toen ca 23 jaar: eerste echte gelukte olieverfportret.

Is er wat terecht gekomen van mijn creatieve voornemens van 2018? Zeker wel! Maar op enkele gebieden minder. Ben ik tevreden met wat er wel van terecht is gekomen? Jazeker! Mijn motto: ,,Lijkt iets je leuk en deed je het vroeger ook al met plezier? Gewoon weer oppakken! De ene creatieve activiteit stimuleert weer een andere.”

Dus voor 2019 neem ik me voor om een publicatie voor te bereiden. Verder wil ik meer schilderij en- portretwerk uit mijn handen laten komen. Pasteltekenen is oefening en ontwerp voor mijn schilderijen. Hieraan weer gerelateerd, maar nieuw voor 2019 is: ik duik in de wereld van de DSLR, oftewel fotograferen met een spiegelreflex. (verjaardagscadeau voor mezelf). Hoor ik u iets roepen? Nou en? Ik ga het gewoon doen.

 

Ik wens iedereen een prachtig, kleurrijk, inspirerend, kunstzinnig, gelukkig, gezond en blij 2019!!!!!

 

* KETTINKJE VAN MIJN MOEDER

KETTINKJE VAN MIJN MOEDER

Zoekend naar een geheugenstick, kwam ik terecht bij een klein houten doosje waarin ik dierbare spulletjes bewaar. Hierin trof ik ook wat dingen van mijn moeder van onbeduidende geldelijke waarde: een zacht sjaaltje in zwart en wit en een kort kettinkje. Ik nam het kralensnoertje in mijn handen. Tot mijn verbazing voelde het niet hard of koud. Het kettinkje is geregen van pareltjes, schitterende rijnsteentjes en zwarte kralen. Een combinatie die goed bij haar persoonlijkheid paste. Zoals gezegd was het geen kostbaar juweel, maar slechts een decoratief sieraad van een sjieke eenvoud. Haar dure gouden juwelen van vroeger, waarmee ze altijd terugkeerde van vakanties in Italie, waren door de jaren heen op mysterieuze wijze verdwenen.

Toen ik met de ‘choker’ in mijn handen aan haar terugdacht, schrok ik van mijn vergelijking. In haar leven was iets altijd wit of zwart! De pareltjes staan voor de zeldzame dagen dat het goed met haar ging en er daadwerkelijk een goed gesprek met haar te voeren was. Vooral de laatste jaren bleek dat steeds lastiger. De glinsterende rijnsteentjes  als fragmenten van haar onvoorspelbare impulsiviteit. De zwarte kralen, waarmee de schitterende zirconia’s afgewisseld waren, deden mij denken aan haar duistere en sombere kant. Die was gekoppeld aan de momenten waarop mijn broertje, zusjes en ik het vertrouwen in haar verloren. Dan was zij de afstandelijke vrouw, die niet wist hoe ze leven moest. Haar kinderen vervreemdden van haar.

Liever streelde ik de pareltjes, waarmee ik in gedachten terugkeerde naar de betere momenten met haar. De ogenblikken waarop ze helder was en je soms met haar kon lachen. De dagen waarop ik ook weer eens met een goed gevoel in mijn auto stapte om de terugrit van Zoetermeer naar Deventer aan te vangen. Op zo’n bezoekdag had ik dan haar rolstoel ingeladen en raceten we door het Zoetermeerse stadscentrum om haar daar lekker tussen de kledingrekken te laten snuffelen. Soms betrapte ik haar er zelfs op dat ze bij een mooie vondst even voorzichtig uit haar rolstoel opstond om het kledingstuk beter te bekijken en de stof tussen haar vingers te voelen.

De zwarte kralen vertegenwoordigen nu slechts de afwezigheid en de leegte die er is sinds ik afscheid van haar heb moeten nemen. Laatst trof ik weer een foto van mijn moeder op mijn pc, genomen op de bruiloft van mijn dochter, al weer bijna een decennium geleden. Mijn moeder droeg dit kettinkje om haar niet meer zo slanke hals. Ze keek wezenloos het beeld uit. Wellicht luisterend naar een toespraak van deze of gene, of gewoon zoals zo vaak verdwaald in haar eigen wereldje.