* BOOTJES BLIJVEN KOMEN

BOOTJES BLIJVEN KOMEN

Onderweg.  Door alle berichtgeving, maar ook door wat er direct om je heen gebeurt, blijf ik eraan denken.  Bootjes blijven komen.  Vluchtelingen die in de meest vreselijke kampen vastzitten. Kampen die door overstromingen en andere gevaren geteisterd worden. Vluchtelingen op Italiaanse of Griekse eilanden waar ze ooit per bootje aankwamen, maar geen kans zien om er weg te komen. Ook het beeld dat op mijn netvlies is gegrift van de driejarige Aylan (als symbool van alle doden) die 1 september 2015 aanspoelde op het strand van het toeristische Akyalar, keert geregeld terug. Amper 20 kilometer water scheidt het eiland Kos van de kust van Akyarlar, waar Aylan werd gevonden.

DESASTREUS

Voor hem, voor zijn broertje, voor hun 35-jarige moeder Rihan, voor drie andere kinderen en minstens zeven volwassenen liep die tocht die ochtend desastreus af. Hun vader Abdullah zou levend de kust hebben bereikt. Nadat het bootje was gezonken, dat eigenlijk op Kos had moeten aankomen, vond zijn vader zijn zoontje Aylan pas veel later terug. Vader Abdullah heeft Aylan uiteindelijk toch in Syrië begraven. Zo triest. Ik blijf me afvragen hoe deze ellende door kan blijven gaan. Ik stel me voor hoe mensen jarenlang op een eiland in erbarmelijke omstandigheden vastzitten zonder enig toekomstperspectief. En wij maar zeuren over onze lage rente op de bank en het woningtekort. Tja….

Een klein gedichtje hierover…

ONDERWEG

’s Nachts in gammele bootjes onderweg naar een beter leven

Betalen deze volwassenen en kinderen altijd de hoogste prijs.

Onderweg op zee zonder respect als schimmen weg gedreven,

Slechts een deel komt aan de overkant, in de oren eeuwig gekrijs

(copyright, Lis van der Geer, 8 oktober 2019)

gjoede voornemens o.a. olieverfportret dochter

* GOEDE VOORNEMENS AANZET TOT VERANDERING

GOEDE VOORNEMENS AANZET TOT VERANDERING

We hebben ze allemaal: goede voornemens. Of dat nu ambitieuze plannen, of al dan niet realistische doelen zijn. Het maakt niet zo veel uit. De wil om te veranderen is belangrijk! Verandering is goed voor een mens. Hersenen willen blijven leren. Anders maken ze geen nieuwe verbindingen meer en dan stomp je af.

Maar wat komt er terecht van al die goede voornemens? En is elke verandering een goede? Ik hou het even bij mezelf. Halverwege 2017 begon er bij mij het een en ander te borrelen. Ik kwam uit een nare periode die mij behoorlijk passief had gemaakt. Op een dag begon ik weer met schrijven in een A5 notitieboekje. dagboek, schrijvenAllereerst schreef ik geregeld op wat me dwars zat. Althans ik dacht dat ik dat opschreef. Maar alleen klagen op papier is niet bevredigend. Ik probeerde te ontdekken of er een rode draad in de mineur van mijn tekstjes te ontdekken was.

Het voornemen van 2018

Veel meer creatief bezig gaan, was mijn voornemen van 2018. Dat zou zich dan uiten in meer tekenen, schilderen en schrijven. Ja en dan mis je de focus, want ik ben geen ‘multitasker’. Bovendien is dat ook nergens voor nodig. Je kunt die activiteiten ook in wisselende periodes doen. Terugkijkend had ik ook dit voornemen weer veel te breed omschreven.

Zoals gezegd, realiseerde ik me dat het schrijfboekje allerlei zielenroerselen mocht bevatten, maar die moesten wel concreter worden. Mijn teksten moesten reflectief zijn, maar ook tot verhaal-ideeën aanzetten. Kortom, het schrijven diende meerdere doelen. Na een half jaar begon ik anders te schrijven. Over kleine dingen die me op een dag waren opgevallen, of de weerslag van een aardig gesprek. Dat motiveerde me. Dus bedacht ik me al snel: waarvan wordt een mens wel blij?

Toen ik me dat begon af te vragen, leek de grauwsluier over mijn leven langzaam op te lossen. De wereld zag er gewoon anders uit. Het bos waar ik met de hond loop, werd groener, de lucht werd blauwer, de mensen vriendelijker, de mogelijkheden lagen open en ik kreeg wat meer lef. Ik begon weer te schrijven en startte schrijfworkshops in 2018 bij de Kunstkring waar ik lid van ben.

Publiceren

Daarnaast leefde de wens zelf weer eens te publiceren. Dat is (tot nu toe nog steeds) een wens. Wel zijn er meerdere verhalen of columns van mijn hand gepresenteerd tijdens het maandelijkse schrijfcafé van de Kunstkring. Deelnemen aan een kunstzinnige club stimuleerde. Ook al vind je je werk nog niet publicabel, er blijft zo toch een maandelijkse stok achter de deur om te blijven schrijven. Ondertussen startte ik in 2018 ook met een online cursus bij een schrijfmentor (een auteur die al meerdere boeken heeft gepubliceerd). Zo’n langdurige cursus vergt echter meer discipline dan ik kan opbrengen. Voor een redelijk intuïtieve schrijver werpt een wat technische en rigide cursus ook drempels op. Ik heb nog tot februari. We gaan het zien.

olieverf, schilderij, kijken, blij

olieverf schilderij katje 30 x 30 verkocht 2018

De Kunstkring stimuleerde mij ook wel om weer te tekenen en te schilderen. Maar dan thuis. Want ik ben dan weer niet zo’n groepsmens, tenzij er een professional voor de groep staat en les geeft. Net als schrijven, beoefen ik schilderen en tekenen in alle rust. Daardoor kom ik in een flow. Het was ook begin 2018 dat ik allerlei wilde plannen (voornemens) had. In 2018 deed ik weer voorzichtige pogingen. Ik zou een serie schilderijen produceren en dan het liefst in olieverf. Ik zou mijn pastelwerk verder gaan uitwerken en veel oefenen enzovoorts. Niet helemaal gelukt. Niet genoeg althans. Maar wel een enkel schilderij en een of twee pastelwerken. Het stimuleerde me wel weer om in 2018 te starten met olieverf schilderen bij gerenommeerd kunstschilder Kees Blom in Apeldoorn. Bij hem ga ik me vanaf januari 2019 verder ontwikkelen.

Voornemens voor 2019

olieverf, portret, dochter

Dochter Claire toen ca 23 jaar: eerste echte gelukte olieverfportret.

Is er wat terecht gekomen van mijn creatieve voornemens van 2018? Zeker wel! Maar op enkele gebieden minder. Ben ik tevreden met wat er wel van terecht is gekomen? Jazeker! Mijn motto: ,,Lijkt iets je leuk en deed je het vroeger ook al met plezier? Gewoon weer oppakken! De ene creatieve activiteit stimuleert weer een andere.”

Dus voor 2019 neem ik me voor om een publicatie voor te bereiden. Verder wil ik meer schilderij en- portretwerk uit mijn handen laten komen. Pasteltekenen is oefening en ontwerp voor mijn schilderijen. Hieraan weer gerelateerd, maar nieuw voor 2019 is: ik duik in de wereld van de DSLR, oftewel fotograferen met een spiegelreflex. (verjaardagscadeau voor mezelf). Hoor ik u iets roepen? Nou en? Ik ga het gewoon doen.

 

Ik wens iedereen een prachtig, kleurrijk, inspirerend, kunstzinnig, gelukkig, gezond en blij 2019!!!!!

 

* EEN DUBIEUS VALENTIJNSCADEAU

Woedend op Valentijn

Direct en online communiceren heeft meer nadelen dan voordelen, blijkt uit een voorval op Valentijnsdag. Op de dag van de liefde, maakt dit me woedend! Het verpestte de dag van een vriendin. Want zij ontving wel een heel dubieus Valentijns-cadeau. Net als ik houd zij van schrijven, maar zij doet dat vooral in een wekelijkse blog. Bloggen is heerlijk, maar zelf geef ik toch nog vaak de voorkeur aan het toevertrouwen van mijn schrijfsels aan het papier.

Er is een ongeregelde, maar trouwe correspondentie gaande tussen mij en de genoemde jonge, maar helaas zieke vrouw. Ik lees haar stukjes online op haar blog en reageer dan persoonlijk via mail. We doorliepen ruim 5 jaar geleden samen een nazorgtraject en werden daar lotgenoten genoemd. Buiten het schriftelijk contact, heb ik haar in al die tijd maar twee keer live ontmoet.

Karolien is opnieuw ziek geworden en de prognose is slecht. Ze heeft een Facebookpagina en zoals gezegd een eigen blog. Ze beschrijft op een geweldig positieve manier haar wel en wee gedurende haar ziekteproces. Bovendien is het voor haar een manier om twijfels van zich af te schrijven en gedachten en gevoelens een plek te geven. Schrijven werkt voor haar therapeutisch.

Zowel zij als ik werkten voorheen in het onderwijs, zij op een basisschool, ik in het voortgezet onderwijs. Energiegebrek en terugkerende ongemakken en de zogenaamde ”late klachten” sneden voor beiden “de weg naar de top” af. Na een paar jaar na de ziekte te veel boven haar macht te hebben gewerkt, is ze afgekeurd. Ze heeft daarmee wat tijd gekocht voor haar twee opgroeiende jongens. Het schrijven geeft haar afleiding en nog een beetje zin in het leven.

Op deze voor haar pijnlijk startende Valentijnsdag bekijkt ze haar Facebookpagina. Ze vraagt zich direct af of het digitale universum alwetend is. Wat is er aan de hand? Het populaire Facebook dat net als Google volgens efficiënte algoritmes en  zoek- en koppelstrategieën werkt, geeft haar een advies. De grootste online boekhandel publiceert een advertentie op haar blogpagina voor een boek met de titel: ‘Opruimen voor je dood gaat.’

Ik word woedend als ik dit in haar blog lees en besluit de klantenservice van deze zaak aan te schrijven. Het antwoord dat ik binnen een paar uur via de mail krijg is: ,, Als bedrijf kunnen we hier helaas niet zoveel aan doen. Het helpt wel als u zoveel mogelijk cookies verwijdert en uw geschiedenis blijft wissen’’.

Dat van die cookies geloof ik wel, maar Karoliens geschiedenis is zelfs met chemo niet meer te wissen.

 

*******

* DE IMPERFECTE ZEBRA’S VAN CAREL WILLINK

DE IMPERFECTE ZEBRA’S VAN CAREL WILLINK

Opnieuw stond ik stil bij het schilderij van de zebra’s in een rood landschap van Carel Willink. Een kunstenaar bij wie imperfectie niet past. Er is iets raars met de hoefjes van de liggende zebra….Alsof dit paardje protheses onder zijn pootjes heeft, een soort houten klossen. Of zijn het rubber doppen? Je zou denken dat hij nooit meer op kan staan. Heel vreemd….

Imperfectie is voor mij kennelijk interessanter dan perfectie. Gisteren ben ik voor de tweede keer in Museum #MORE in het prachtige #kasteelruurlo geweest. In dit kasteel, dat door miljardair Hans Melchers is verbouwd tot thuis voor een deel van Carel Willink’s oeuvre, verlies ik mij in Willinks’s prachtige schilderijen. En dan laat ik voor nu nog even de prachtige Fong Leng kleding die Mathilde Willink droeg, buiten beschouwing. Dreigende luchten, prachtige portretten, maar ook hier en daar wat gekunstelde creaties. Een reisje door de tijd levert een incompleet deel van zijn oeuvre op. Toch is er genoeg te bewonderen om een mooie indruk te krijgen.

Hier en daar zie ik toch ook imperfectie. En dat stemt mij vreemd genoeg gelukkig: mijn eigen schildersaspiraties lijken hierdoor weer wat gerechtvaardigd. Het gevoel nooit zo goed te kunnen schilderen als de meester werkte lange tijd verlammend. Totdat….ik anders leerde kijken. Ik klieder er nu regelmatig lekker op los. Maar even terug naar het einde van de slanke zebrabenen op het betreffende schilderij. Toch ook wel een beetje slordig van Carel die rechte klosjes. Maar het zij hem vergeven. Hij was namelijk gek op dieren. Nog een aardig weetje is, dat Willink die in Amsterdam woonde, zijn dieren vaak natekende in Artis. Hij vond de dieren in gevangenschap eigenlijk heel sneu.

In zijn fantasie plaatste hij ze in vrijheid en in een bijzondere omgeving op zijn schilderijen. Hier tegen de achtergrond, een rood Amerikaans rots landschap. Het beeld kwam rechtstreeks van een prentje dat hij er gewoon achter schilderde. Dit benadrukt het vervreemdende effect waarom Willink zo bekend staat. Maar die hoefjes blijven me intrigeren. De perfecte imperfectie. Misschien zijn ze zelfs een beetje mislukt.
www.lisvandergeer.com